Op bezoek bij Hans Klein Hofmeijer
Atelier
De werkruimte van Hans Klein Hofmeijer is overweldigend. Zo veel. Zo vol. Waarop focussen in deze overvloed? Even voel ik me infiltrant, voyeur – tot Hans begint te spreken en te duiden. Deze ruimte is zoveel meer dan atelier. Deze plek is een verzameling van boeken, beelden, afbeeldingen, schetsen, works in progress, ingelijste werken, attributen, werktuigen… Het universum van Hans: volheid, veelheid, passie, discipline, chaos, opsomming, een cocon, een nest. Een bel van concentratie. Een archief, een stock, een depot. Het atelier als een spiegel, het atelier als een zelfportret.
Tekenen
Hier ontstaan de tekeningen. Hans tekent veel. Het twijfelende teken-
punt trappelt ter plaatse, draait en keert, danst. Wassende lopende inkt. Motoriek van vingers, de pols en even de onderarm en soms ook de bovenarm als het wat groter wordt. Gedrevenheid. Afwachten en aarzelen. De drager heeft vaak al een patina; tijdssporen. Het tekenen als een dagdagelijks verliefd dartelen, een in verwondering registreren wat geest en lijf te vertellen hebben, een hun-
kerend wachten op impulsen. Het tekenen als een sparringpartner; de inspiratie vleit en stuurt de hand naar wervelende punten, lijntjes, structuren. Een genoeglijk maar ook kwetsbaar omgaan met beeldmogelijkheden.
Lijst
De tekening belandt meestal in een lijst. Het inlijsten, het inkapselen, het beschermen met glas lijkt een bevestiging, een accentuering dat dit een artefact is, dat dit origineel is.
De lijst lijkt het originaliteit-debiet te verhogen – een streven, een verzuchten naar een groter authenticiteitgehalte. Lijsten uit een andere tijd, vanuit een andere context, omarmen en bevestigen ietwat melancholisch het nú van de tekening.
Verf
En dan lonkt en lokt de verf. De verleiding van de weidsheid en de smeuïgheid van verf. Het verlangen naar een mysterieuze minnares; het schilderij, groot en roze en vlezig. Een nieuwe uitdaging vol overgave. Het schilderen van een huid als vlakke tinteling, de factuur van het opbouwen van laagjes verfhuid. Een huid ook als sterk maar teder om-
hulsel. Verf: huid en romance.
Het schilderen als een tactiel georkestreerd, aan banden gelegd overspel. Het schilderij dat als een belevingsruimte op voorhand is ingekaderd, letterlijk. Dit kader registreert de uitspattingen en de werksporen en toont zo schaamteloos de resultaten van dit liefdesspel.
Hans Klein Hofmeijer, de gulzige aarzelende onvermoeibare liefhebber, gaat verbeten een uitdagende affaire aan met de schilderkunst op een lichaamsgroot werkveld. Hij toetst de verf wiegend, wrijvend, licht dansend, strelend, aaiend, zalvend, troostend.
Boek
Bij het verlaten van het atelier is de aanwezigheid van de mogelijke verschijningsvormen van een volgend boek dominant. Meterslange rijen prints van werken liggen thematisch geclusterd uitgespreid. We voelen het boek dat nog moet geboren worden.
Fik van Gestel (1951) woont en werkt te Gierle [ be ]. Hij is beeldend kunstenaar met een focus op de schilderkunst. In 2014 verscheen bij Uitgeverij Snoeck in samenwerking met De Warande te Turnhout het boek Storm & Stilte met een ruim overzicht van zijn oeuvre. Fik van Gestel was bijna dertig jaar docent aan de Hogeschool Sint-Lukas in Brussel, stelt met grote regelmaat museaal ten toon in België en Nederland en trad als curator op bij onder andere De Markten in Brussel, het Raveelmuseum in Machelen aan de Leie en het CIAP te Hasselt.